2011 11 12 Aït Melloul

Heb genoten van een welverdiende nachtrust. De darmpjes hebben zich rustig gehouden, al houd ik een graadje of twee koorts. Is het het bord bonen in Imi geweest, of heb ik me nooit hersteld van de eerste aanval? Als ik de gemiddelde hartslag van de afgelopen week beschouw denk ik het laatste.

Restaurant Riad Souss serveert een prima omelet met warm brood, en met twee koppen koffie erbij voel ik me weer een beetje mens. Omdat het koortsige lijf vanochtend met geen stok het bed was uit te krijgen gun ik me een sabbat, al realiseer ik me dat deze tocht steeds meer op een rustvakantie te begint lijken die af en toe onderbroken wordt door een fietstochtje. Afgelopen maand slechts een lousy 1.400 kilometers gefietst. Mm.

Het middagdutje wordt bruut onderbroken. Juist lag ik te dagdromen over het gemiste concert van Gillian Welch in Paradiso toen er onmiskenbare klanken van een banjo uit de straat opstegen. En zowaar, in het restaurant tref ik een straatmuzikant die voor geïnteresseerden een nummertje tokkelt. Koel. De melodieën lijken een mengelmoes van old country music en traditionele Marokkaanse muziek. Twee oudere mannen vermaken zich met het privéoptreden en zingen in het Arabisch mee. Wat bizar, dat een banjo heeft kunnen doordringen tot Afrika. Volgens de muzikant zijn de beide banjo’s echter vervaardigd in Marokko.

Spendeer de dag met het aangapen van oude televisieprogramma’s, het beschrijven van fietsersleed, internetten en noodgedwongen conversaties met oude mannen die rond hangen. Tot tweemaal toe maken de pensionado’s zich grote zorgen over mijn vrijgezellenbestaan. Laat die moderne vrouwen toch voor wat ze zijn en zoek een Marokkaanse uit!

Hoewel in het geheel niet hongerig – het gaat hierbij om mijn maag – beland ik tijdens mijn derde bezoek aan het restaurant achter grote borden eten. Na twee weken waarin gegrilde kip, omeletjes en hamburgers de klok hebben geslagen val ik aan op het bord salade. Man-man-man, wat kan dat smaken. Twee spiesen gegrild lamsvlees geserveerd met een groentemix gaan er even eenvoudig in, net als een appel en een banaan. Ik spreek daarbij de hoop uit dat de banaan de zaak vanavond gaat redden. Zo niet, dan heb ik in elk geval lekker gegeten. Lig er, na meer schrijfwerk, om één uur in.

Wel, van slapen lijkt het niet te kunnen komen. Allereerst ben ik niet langer vermoeid, en daarna blijken de kriebeltjes op mijn armen en buik te worden veroorzaakt door een vlo. Mm. Dat maakt het inslapen er niet eenvoudiger op, zeker niet nu zich door het geopende raam ook nog eens een mug in de kamer manifesteert. Nu kan de ventilatie toch wel beëindigd worden als om half twee er een openluchtconcert begint. Als verstokt muziekliefhebber doet dat de vraag rijzen of ik niet beter m’n klamme bed kan verlaten om me in het feestgedruis te storten. Wellicht tref ik er drie hardcore moslima’s die ik kan verleiden mee naar m’n kamer te komen om gezellig te gaan stiften of bamzaaien.

Vier uur en nog steeds klinkt er buiten luide muziek. Het laatste half uur hoor ik het onmiskenbare geluid van banjogetokkel. Mijn aanvankelijke sympathie is inmiddels wel verdwenen. Jongen ga toch slapen! Er zijn hier ook nog mensen die morgen vroeg op pad moeten!

[Show as slideshow]