2011 11 15 Tiznit

Uitstekend geslapen, in één moeite door. Het ontbijt bevalt evenzeer. Met abrikozenjam, roomboter en stokbrood is er niet veel te kiezen, maar de kwaliteit van elk is prima. Het stokbrood is zelfs het lekkerst sinds een lange tijd, eigenlijk sinds ik Frankrijk achter me liet. Zelf complementeer ik de maaltijd met een potje honing, vanwege de bewering dat het goed is voor het lichaam. Een oudere meneer komt het potje inspecteren en plaatst het met een afwijzende blik terug op tafel als blijkt dat ik niet 40 maar slechts 11 dirham ervoor heb betaald. Mooi, dan weet ik ook weer dat jij argelozen het geld uit de mouw poogt te kloppen.

Hoewel een ontbijt op een terras met ochtendzonnetje en laptop een uitstekend begin van de dag is word ik terug op de kamer weer met twee voeten op de grond gezet. Binnen enkele minuten is de goede bodem de hoop ingeslagen en op weg in de riolering. Eigenlijk voel ik me ook nog niet helemaal fit.

Na het schrijfwerk begin ik de spullen te pakken voor de 100 kilometers plus bergetappe naar Guelmim. Veel tempo zit er niet in, en wanneer ik om twee uur (!) bepakt en bezakt de deur achter me in het slot wil gooien krabbel ik alsnog terug. Het klamme zweet staat me al op de rug nu ik de tassen opgepakt heb. Hoe denk ik 1.000 hoogtemeters te gaan bedwingen en morgen fris aan de start te verschijnen voor de 125 klikken naar Tan-Tan?

Even valt een last van mijn schouders wanneer ik het verblijf verlengd heb, al realiseer ik me dat de uitdagingen die komen gaan alleen maar groter zijn geworden. Het wordt vanmiddag derhalve rust pakken en hopen op het zelfherstellend vermogen van het corpus. In het geval van mijn ietwat zwerende teen lijkt dat te lukken. Wegens onduidelijke redenen is die de laatste dagen gaan ontsteken, maar inmiddels lijkt het ergste voorbij. Eerst nog maar even verder aanzien. Amputeren kan altijd nog.

In de rustige supermarkt zit een aantrekkelijke moslima achter de kassa. Ze zal, schat ik, tegen de 25 lopen en laat weinig verbloemd haar interesse blijken. Nadrukkelijk zoekt ze oogcontact, waarna ze pas weer inbindt zodra achter me een meneer met baard en gewaad aanschuift. Dan slaat ze haar ogen neer en geeft me zwijgend mijn wisselgeld terug. Mmm.

Hoewel nog steeds weinig hongerig eet ik het avondmaal in het restaurant onder me. Een halve haan met frietjes en groenten, daar zou toch weinig risico in mogen zitten. Ik drink er een potje muntthee bij, of arab whisky zoals de lokalen het noemen. Thee wordt hier ten lande steevast geserveerd in een klein potje met bij voorkeur twee glaasjes, ook als je alleen bent. Je wordt geacht de kleinkunstact uit te voeren waarbij thee van hoogte eerst eenmaal wordt uitgegoten in beide glazen, en vervolgens teruggestort. Muntthee smaakt overigens verrassend goed.