2011 11 03 Casablanca

Getuige de natte binnenplaats heeft het vannacht geregend. En dat zal het een groot deel van de dag blijven doen, want niet veel later dan ik tegen enen neergestreken ben bij café Renaissance loost de grijze lucht haar lading. Met een tweede kop koffie probeer ik mijn lot te ontlopen, maar tevergeefs.

Fietsen in de regen is niet mijn hobby. Hoe duur de beschermende kleding ook, je wordt er altijd nat en ongemakkelijk van. Van grotere zorg is het verhoogde risico op ongevallen, en de waarschijnlijkheid van een lekke band. Om nog duistere redenen weten spijkers en glasscherven zichzelf in een buitje op scherp te stellen, hopend op een achteloos voorbij rollende fietsband.

Vraag de mens de waarheid te duiden en veel hangt af van diens eigen context. Aan de rand van de stad vraag ik niet aan een logicus of onderzeebootkapitein om de weg naar Casablanca, maar aan een politieagent. Ik moet bij het derde, nee wacht tweede stoplicht – ja zeker weten twee stoplicht – naar links. Dat stoplicht blijkt zich te bevinden op een T-splitsing. Voor me ligt de zee.

Eigenlijk valt de regen mee. Ze maakt me in elk geval niet onderkoeld, en dat is een zorg minder voor een lichaam dat juist hersteld is. Op een veld aan de rand van de stad staan tenten en tientallen vrachtwagens. Het blijkt een schapenmarkt en er wordt druk gehandeld. Een vrouw kijkt toe hoe twee mannen een blatend schaap in de kofferruimte van haar Peugeot 607 tillen. Volgens mij is er zelfs nog ruimte voor een tweede schaap. Welke auto-ontwerper had dat gedacht!

Gert-Jan Wolters is oud-journalist en reiziger in ruste. Met zijn boeken ‘Dealing with Uncle Agent’ en ‘Baksheesh my ass’ bewees hij de reizigersgemeenschap goede diensten. De afgelopen dagen heeft hij me bij herhaling gewaarschuwd voor de straathonden van Marokko, en nu er een vervaarlijk grommend mormel me voortjaagt poog ik zijn adviezen te herinneren. De schreeuw, bewezen effectief tegen de wolfshonden in Turkije, haalt in elk geval niets uit, en bij gebrek aan een jachtgeweer inclusief een doos met scherpe patronen blijf ik maar fietsen.

De regen komt en gaat, en telkens wanneer ik weer een beetje opgedroogd ben valt er een volgend buitje. Het deert me niet. Af en toe biedt de kustweg zicht op de zee, die beduidend minder ontspannen in haar vel zit. Muren van water en schuim heffen zich op en komen na een machtige koprol krachteloos tot stilstand op het strand. Er wordt veel gebouwd langs het strand, en reclameborden bieden huizen en appartementen aan voor prijzen tussen de 25 en 50.000 euro. Voor Mohammed Modaal ongetwijfeld rijkelijk veel, mogelijk wel toegankelijk voor uitkeringsfraudeurs in den vreemde. Heb me weleens laten influisteren dat de SIOD bij onderzoeken ter plaatse steevast op een muur van ambtelijke onwil stuit. WOB-ben die handel!

Casablanca heeft een oude, ommuurde stad waarin een jeugdherberg gevestigd is. Die laat zich met wat Poolse hulp goed vinden. De receptionist vindt mijn bemodderde fiets in zijn schone herberg maar niets, en is blij als één der rondhangende gidsen hem wijst op de rijwielstalling verderop. Goed plan, geredeneerd vanuit de Marokkaanse economie. Bij het parkeren word ik aangesproken door een scooterrijder met onbesproken gedrag. “They are cheating you. I pay 80 dirhams for one month.” Ja, die bui zag ik ook wel hangen. Desalniettemin is het goed de juiste prijs te weten, en teruglopend naar de herberg breng ik het onderwerp ter sprake. Beide heren zijn plotsklaps hun Engelse vaardigheden verloren, al probeert er eentje nog dat 5 dirham de juiste prijs is. Het is dat ik in een goed humeur verkeer, anders had ik ze me citaten uit de Koran om de oren geslagen. Hoe moesten reizigers ook alweer behandeld worden?

Ook in deze herberg mogen geen kleren worden gewassen, en dus riekt mijn fietsbroek boven alle schone was uit. Na wat internetten had ik vroeg op bed willen gaan liggen, maar mijn twee kamergenoten uit Amerika en Canada blijken prettige gesprekspartners. En zo wordt het toch nog twee uur.

[Show as slideshow]