2011 09 25 Jennie Stearns / Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion

Op zondagmiddag 25 september ben ik naar het Roepaen-podium te Ottersum afgereisd voor een dubbelconcert van Jennie Stearns en Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion. Voor mijn vertrek wist ik al dat de A73 afgesloten was vanwege een ernstig ongeluk, dus koos ik voor de alternatieve route via Nijmegen en een stukje Duitsland. Ook op die route trof ik de nodige Bären auf den Weg in de vorm van wegwerkzaamheden en omleidingen, zodat ik er uiteindelijk net geen twee uur over deed om bij de zaal te komen. Met andere woorden: precies op tijd, zou je zeggen. Maar nee, ter plekke bleek dat ik ineens een half uur tijd over had, want de heer Murphy was langsgekomen met zijn wetboek in de hand, zodat de podiumverlichting niet werkte. Uiteindelijk werd via een noodgreep via de zijkant slechts een beetje licht op het podium geworpen, dus de optredens voltrokken zich in bijna-duisternis.

Dat paste wel goed bij de trage, sferische muziek van Jennie Stearns. Ik had haar jaren geleden een keer onversterkt zien optreden en daar bleek haar stem niet krachtig genoeg voor. We hadden dus geluk dat het geluid wél werkte, want Jennie was goed (versterkt) bij stem. Ze had een pianist en een percussioniste/achtergrondzangeres bij zich. Het drietal wist vanaf het begin niet mijn gevoelige snaar te beroeren. Ik vond het allemaal te eenvormig en te zweverig en er werd tamelijk slordig gemusiceerd. Aan de reacties van het publiek te merken was ik niet de enige die bijna in slaap viel, hoewel sommige anderen juist heel enthousiast waren. Smaken verschillen, zullen we maar denken, maar ik hoef haar niet nogmaals te zien.

 Het optreden van het echtpaar Sarah Lee Guthrie (zang/gitaar) en Johnny Irion (zang/gitaar) en hun band (bas/drums) was gelukkig beter en energieker, maar minder goed dan ik vooraf had gehoopt/verwacht. Het was mij allemaal wat te lief, te pitloos, ik zou bijna zeggen: te Elly & Rikkert. In de toegift verzocht iemand om het broeierige River van de eerste solo-cd van Sarah Lee, en ineens was er kippenvel. Daarna kwam men het podium af om onversterkt When the lilacs are in bloom te zingen, wat het kippenvel in stand hield. Het was het enige stuk waar echt het high lonesome-gevoel in zat. U weet wel, dat gevoel van mensen die  (zoals Sarah Lee en Johnny) in de Appalachen wonen in een dorpje met 583 inwoners.

 Sarah Lee is de dochter van Arlo en de kleindochter van folkpionier Woody, dus ze kreeg de muziek met de paplepel ingegoten (en niet ingeslagen, zoals ik laatst ergens las). Het was mooi om te zien dat Sarah Lee en Johnny de familietraditie voortzetten. Hun dochters van pakweg zes en drie jaar liepen onbevangen in de zaal rond en mochten het podium betreden om een refrein mee te zingen, wat de oudste zonder enige vorm van plankenkoorts deed. Die zien we later nog wel terug op de podia.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *