2011 08 28 The Cory Band

Het zevende concert dat ik in augustus zag (in de doorgaans kwantitatief slechte concertmaand augustus een all-time persoonlijk record) was er eentje van The Cory Band, in de grote zaal van het Amsterdamse Concertgebouw op 28 augustus. Het optreden was leuk c.q. heel aardig c.q. zo’n typisch geval van een 7. The Cory Band is een grote brassband uit Wales, die veel prijzen heeft gewonnen en zelfs meerdere keren wereldkampioen is geworden. (Nee, ik wist ook niet dat er zoiets bestond als een WK Koperblazen). Ze speelden vooral klassieke werken, maar ook wat modernere stukken en in de toegift zelfs een stukje Glenn Miller. Zat goed in elkaar allemaal, al kon het me niet over de volle lengte van twee uur en een kwartier boeien. Hoogtepunt was een stuk waarbij ook het grote orgel werd gebruikt. (Hetgeen leidde tot de constatering dat ik wel eens een solo-orgelconcert zou willen zien in het Concertgebouw, maar dit terzijde en tussen haakjes.)

Gedurende de dag heb ik een hoop natte ontberingen moeten doorstaan. Ik was in de veronderstelling dat vanwege de Uitmarkt het centrum van de stad niet toegankelijk was voor autoverkeer (zoiets stond te lezen op een site over parkeren in Amsterdam), dus heb de Coupé bij het Olympisch Stadion onder de grond gezet om van daaruit bovengronds naar het centrum te trammen. In totaal ben ik zes keer nat geregend: op weg van het OS naar de tramhalte (de regen waaide vrolijk het tramhokje in), van de halte bij het CG naar het CG zelf (een afstand van slechts 50 meter, maar in een wolkbreuk word je dan toch aardig nat), na het optreden wachtend op de in Amsterdam woonachtige ex-collega Willeke en haar gezin (heb een kop koffie met ze gedronken, leuk om ze weer eens te zien), van de koffie naar de tramhalte bij het CG en tot slot van de halte bij het OS naar de parkeergarage bij het OS. Intussen had ik al waargenomen dat de parkeergarage bij het Museumplein, tegenover het CG, gewoon open was. En gemerkt dat het legendarische limoengebak in het restaurant bij het CG uitverkocht was.

De oplettende lezer zal tot op heden slechts vijf natte pakken hebben geteld. Het zesde natte pak ontstond in Deventer, op de heenweg van de parkeerplaats naar filmhuis De Keizer, alwaar ik aan het eind van de middag de film Five Easy Pieces heb gezien. Naar verluidt een filmklassieker uit 1970 met Jack Nicholson. Die bewering klopt wat mij betreft voor tweederde: Nicholson acteerde inderdaad uitstekend en ik twijfel er ook niet aan dat de film in 1970 is uitgebracht, maar een klassieker was het slechts in de betekenis van: klassiek geval van een 7.

Over 7 gesproken: ik herinner me nu een zevende nat pak van gisteren, tijdens de avondwandeling met Doortje Dartel, wat gelukkig de pret van vooral Doortje niet mocht drukken. Resumerend: zondag 28 augustus was de ultieme zeventjesdag.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *