Bijzonder matige nachtrust gehad, en dat zelfs zonder de hulp van vlooien of banjospelers. Ben er desalniettemin keurig om zeven uur lokale tijd uit, lees de ochtendkrant, schrijf een verhaaltje en zit anderhalf uur later aan het ontbijtje. Even na twaalven (Leo’s Tijd) kan de Karavaan weer vertrekken, om bij de dorpsgrens alweer de ankers uit te gooien omdat er drie fietsreizigers naderen. Het zijn Grégory, Thomas en Pascal, twee jonge Walen en een Luxemburger. Ze zijn bezig met een reis rond de wereld om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker. Ze zijn pas sinds half september op weg, maar bekennen het laatste stuk door de woestijn met een truck te hebben meegelift. Bij Tarfaya hadden ze genoeg van de tegenwind, en ze zijn bang te laat in Senegal aan te komen. Hun Mauritaanse visa zijn geldig tot half december. Alle problemen zijn relatief, denk ik altijd maar.

Dat geldt zeker voor de 40 kilometers terug naar de rotonde. Er staat weliswaar een stevige tegenwind, maar met een licht verzet is het prima te doen. Resultaatgerichte fietsers zullen wat moeite hebben met de beperkte voortgang in relatie tot de geleverde inspanning, maar die knop in mijn hoofd is door de jaren heen steeds minder roestig geworden. Wereldfietsen is een kwestie van tijd en wilskracht.

Nu ik mij even geen zorgen meer maak over de visumperikelen heb ik weer duidelijk meer zin in fotograferen. Maak er vandaag de nodige, al zijn de kite surfers helaas nog niet uit de veren als ik hun zeestrookje langsrijd. Wel aanwezig zijn flamingo’s en – uiteraard – de gendarmes die het verkeer controleren.

Kloink! Met het geluid dat doet denken aan een steen die tegen het voorwiel opspat hoor ik na 21 kilometers de eerste spaak alweer breken. Dat is een slechte zaak, want het asfalt is redelijk en bij deze lage snelheid kan er amper een schokkende kracht op de velg uitgeoefend worden. Nu ben ik weer terug bij af.

Ben tegen half vijf helemaal terug bij af, en op de splitsing mag ik me nogmaals laten registreren. Daarna gaat het in volle vaart naar El Argoub. Het blijkt zowaar een klein dorpje, met twee minimarktjes, een slager en een restaurantje. Bij de dienstdoende militair meld ik mijn zoektocht naar een compressor of een fietspomp, en na wat overleg blijkt één van de minimarktjes een heuse fietspomp te verkopen, en een passant komt met een kleiner exemplaar aanzetten dat ik even mag lenen. Kijk, wat een meedenkers hier. Nu is mijn voorwiel binnen tien minuten hersteld, en in een vlaag van verstandsbezinning word ik de trotse eigenaar van een spiksplinternieuwe ouderwetse fietspomp van Chinese makelij. Zo, alle zorgmomenten voor lekke banden en kapotte spaken behoren hiermee tot het verleden. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb!

Met een liter koude cola, een extra fles water en twee verse broden jaag ik de Seiran weer de vlakte over. Er resten nog 205 kilometers naar het vermeende hotel, en hoe minder ik voor morgen overhoud des te beter. Tegen achten, het begint inmiddels knap fris te worden, tref ik een keurig stekkie voor de tent aan, juist achter een heuvel van steen en zand.

[Show as slideshow]