2011 11 26 Bir Gandouz

Beleef, ondanks het geklapper van tentdoek in de wind dat de gehele nacht aanhoudt, een redelijke nachtrust. Twee propjes papier in de oren hebben hierbij voor verlichting gezorgd. En over verlichting gesproken: Ook tijdens het nachtplasje ontbreekt de maan aan de hemel. Toch oogt me de sterrenhemel niet zo vol van lichtjes als tijdens eerdere bezoeken aan de woestijn.

Hoewel een graad warmer vannacht kost het opstaan veel tijd. Ben weliswaar om half negen al wakker, maar de schemering en langzame opwarming begint pas na negenen. Na het ontbijt met koekjes, een banaan en een mandarijn ben ik om kwart over elf bepakt en bezakt. Dat geeft me negen uren voor het afleggen van 180 kilometers. Moet kunnen.

Na 20 kilometers tref ik het eerste en enige service station van vandaag, en hoewel op het oog verlaten komen er plots uit hoeken en gaten bewoners aangelopen. Je vraagt je af wie hier in dienst is, en wie een beetje rondhangt in de hoop wat kruimels te vangen. Het oogt er redelijk schoon waardoor ik even in de verleiding kom er een ontbijtje te nuttigen. Die gedachte is even zo snel weer verdwenen wanneer een liter cola en een Snickers me 17 dirhammen moeten kosten, in plaats van hooguit 14. Ik snap ook wel dat we midden in de woestijn zitten, maar tot dusverre hebben alle eerdere collega’s faire prijzen berekend. Het gebakken ei met brood was 15 dirham en de fietspomp gisteren € 5,50. Weer buiten komt de best geklede jongeman uit het gezelschap me achterna. Eerst wil hij een sigaret, daarna een paar dirham en tot slot mijn horloge ruilen voor een verchroomde sleutelhanger van een dromedaris. Te oordelen aan zijn kekke Ferrari-autoschoenen heeft zijn brutaliteit hem eerder succes opgeleverd.

Bij de rokers hier ten lande, en dat zijn er redelijk wat, constateer ik dat men dikwijls sigaretten per stuk koopt in de minimarkt. Je zou denken dat het op zak hebben van een pakje goedkoper en handiger is, maar vermoedelijk weet niemand de dwang van de bietscultuur te doorbreken. Een soortgelijk gedrag trof ik ooit in een passagiersbus in Senegal, waar mijn meegebrachte waterfles in ommezien van tijd werd leeggedronken door de overige inzittenden. Het is ongepast om in een gezelschap alleen te drinken zonder dat je voldoende hebt voor anderen. En dus bewaart iedereen zijn dorst voor de schaarse haltes, waar allen heimelijk drinken. Mm.

Stil is het op straat geworden nu ik Dakhla achter me gelaten heb. Hooguit vijf tot tien voertuigen per uur passeren me nog, en daarvan zal een deel de gemeenschappen in Bir Gandouz en de grensplaats voorzien van benodigdheden. Druk bij de grens kan het in elk geval niet worden. In de natuur is het niet veel drukker. Zes wilde honden kiezen het hazenpad zodra ik dichterbij kom, en voorts leven er kleine, kastanjebruine vogeltjes. Een enkele keer ontwaar ik een valkachtige vogel, maar het exemplaar van vandaag heeft de aanvaring met een auto niet overleefd. Af en toe zijn er groepen dromedarissen, en bij één ervan maakt zich een Toeareg los om nonchalant naar de weg te lopen. Die ziet gaandeweg in dat hij mijn snelheid verkeerd heeft ingeschat en zet het alsnog op een sukkeldrafje. Mogelijk wil hij me uitnodigen voor de thee, het wegpaffen van een slof sigaretten of een goed gesprek over de zwakte van de dollar, maar helaas ben ik te zeer bezig om mijn bestemming voor vandaag voor het donker te bereiken. So sorry.

Het is een fraaie rit vandaag, met afwisselende landschappen. Toch valt het fietsen me zwaar, en om vier uur besef ik me de afgelopen drie uren geen plasje te hebben gedaan. Was het vanochtend nog noodzaak te rijden met mijn hoodie, naarmate de dag vordert is het warmer geworden dan de afgelopen dagen. Het zweet staat op mijn onderarmen en rug, en ik verplicht me tot meer mandarijntjes en water om de afvalverwerking weer te kunnen starten.

De laatste 60 kilometers zijn weer van een dodelijk saaiheid. De rugwind blaast nog krachtig, maar de snelheid neemt alleen maar af. In Bir Gandouz, een negorij met een paar gebouwtjes, tref ik zowaar een garagist met een compressor, en nadat de bandenspanning van 3 naar vijf bar gebracht wordt is het fietsen plots veel makkelijker.

Hoewel er op internetfora gerept wordt over een hotel reiken mijn verwachtingen niet verder dan een afgetrapte vlooientent, en ik val dan ook welhaast van de fiets wanneer complex Barbas zich in volle glorie toont. Hier in the middle of nowhere heeft iemand de gok genomen iets bijzonders neer te zetten. In een binnentuin overdekt met een kring van doeken staan bomen, en vogeltjes uit de wijde omgeving kwetteren er naar hartenlust. Het is alsof je de dierentuin binnenloopt.

De eigenaar blijkt een oudere Spanjaard te wezen die, na uitgelegd te hebben zich in vier talen te verstaan, alleen maar Spaans spreekt. Hoe dan ook, hij geeft er blijk van dat het een enorme onderneming is geweest, met eindeloos gezever om vergunningen en een constante strijd tegen het gebrek aan discipline bij de werkmannen. Sinds een jaar of vijf is z’n uitspanning operationeel, en hij heeft er zichtbaar lol in. Respect!

Na een warme douche, het consumeren van anderhalve liter melk en het wegwerken van een salade met frieten en een groot stuk gegrilde kip word ik weer langzaam het heertje, al voelt het lijf akelig vermoeid en een tikkie warm. Ik heb vandaag het besluit genomen door te rijden naar Nouadhibou, daar de fiets te parkeren om in de hoofdstad Nouakchott de verlenging van mijn visum te regelen. Aldus kan ik toch heel Mauritanië op de fiets doorkruizen. Lig er om twaalf uur in.

[Show as slideshow]