2011 11 06 Settat

Wanneer ik om zeven uur lokale tijd de lobby van het hotel binnenstap is het er heel rustig. Heel erg rustig. Geen receptionist, geen bewaker en al helemaal niemand achter de toog van het café waar het ontbijt geserveerd moet worden. De paar croissantjes in de vitrine lijken nog van gisteren, en ik keer onverrichter zaken terug naar m’n kamer. Eerst nog maar de belevenissen van 26 oktober formuleren.

Een dik uur later is er inmiddels leven in de brouwerij, en geniet ik van een smakelijk ontbijtje. De roze receptionist laat weten drie euro voor dit ontbijt teveel te vinden. Ook de hotelprijs is hem veel te hoog. Wanneer in een andere stad maakt hij liever gebruik van private appartementen. Die kosten zo’n 300 dirham, maar bieden plek voor drie. En oja, tussen hier en Marrakech zal ik geen andere hotels meer aantreffen.

Dat is mooi waardeloos, en een bevestiging van wat mij gisteren ter oren kwam. Als ik nu nog moet bloggen eindig ik vast halverwege in m’n tentje, en als ik nu vertrek dien ik zeker twee uren in het donker te rijden. En dan ben ik zo gaar dat er van schrijven ook niets meer komt, opgeteld bij de andere achterstanden. Mm. In de wetenschap dat de waarschijnlijkheid van Parijs – Dakar steeds meer een Parijs – Dahkla gaat worden teken ik bij voor een dagje.

Om half één is de blog bijgewerkt en zet ik de arbeid voort in mijn kamer. De lobby is inmiddels in bezit genomen van een schare voetbalfans die Real Madrid versus Osasuna leif gaan bekijken. Rondkijkend over de tafeltjes lijkt het niet alsof ze van plan zijn veel bij te gaan dragen aan de dagomzet. Ook krijg ik de stellige indruk dat je hier geen maatschappelijk aanzien zult verwerven zonder het gedogen van hordes free riders.

Ik ben uitermate tevreden over mezelf. Niet alleen heb ik de blog van vorige week weten te publiceren, ook de verhaaltjes, foto’s en routekaarten van deze week staan gereed voor publicatie. Ik vier mijn daadkracht met een goed stuk gegrilde kip met frieten, terwijl een dame en haar tienerdochters achter me giechelen over mijn gestaalde benen. Ik voel me een beetje bekeken.

Dat gevoel neemt niet af bij het wandelen in de gangpaden van de Label Vie-supermarkt, waar ik de enige allochtoon ben. Naast levensmiddelen worden er ook huishoudelijke apparaten verkocht, waarbij steevast C-merken worden aangeboden voor prijzen hoger dan in de Media Markt. Ik ben weinig geïnteresseerd in een nieuwe vriezer, en des te meer in artikelen die me straks in de woestenij het leven gaan redden. Voorzichtig laad ik mijn mandje vol met Snickers, zakjes drop en zakjes poeder waarmee je twee liter water kunt omtoveren in suikerwater. Toegegeven, het ziet er weinig appetijtelijk uit, maar in een kwestie van dood of leven piep ik straks wel anders.

[Show as slideshow]