2011 11 24 Dakhla

Uitstekende nachtrust gekend tussen de krakend witte lakens. Dat slapen in de woestijn is leuk, maar het moet niet te gek worden. Om negen uur draai ik me nog eens lekker om en zit even na tienen aan de ontbijttafel. Twee Franse echtparen zijn eveneens gisteravond gearriveerd. Het ene stel heeft een appartement in Agadir waar ze het halve jaar wonen, en nu komen ze in Dakhla uitwaaien en – vooral – vissen. Ik zou er inderdaad maar van genieten zolang het nog kan. Ze waarschuwen me in geval ik naar Mali mocht willen afreizen. Onlangs zijn er twee Franse archeologen (of kunstrovers) gegijzeld.

Op de kamer is het vluchtig lezen van de e-krant en beantwoorden van meeltjes. Heb ondermeer bericht van Abdallah uit de Oase van het Noorden, en van Ben. Over de 190 kilometers naar Laâyoune heeft hij liefst drie dagen gedaan. Respect!

De belangrijkste missie vandaag is uiteraard het repareren van het voorwiel. Wanneer ik de vier kapotte spaken verwijderd heb is de ernst van de situatie duidelijk zichtbaar. Eén kwart van het wiel wordt nog bijeengehouden door vier spaken. Geduldig zet ik me aan het werk, want dat gedoe met die spaken is nooit een hobby geweest. Moest me maar eens inschrijven voor een schriftelijke cursus, wie weet komt het nog eens van pas. Het plaatsen van vier nieuwe spaken doet de grote slag in het wiel helaas niet verdwijnen. Gezien de conclusie dat de spanning in alle spaken ondermaats is trek ik ze gelijkmatig aan, en eenmaal content met het resultaat blijkt ook de slag nagenoeg verdwenen te zijn. Nou ja zeg. Zou het zo simpel zijn? Ben helemaal ingenomen met mezelf als de fietsenboer de band heeft opgepompt. Nu maar hopen dat ik er een laatste 1.500 kilometers mee uit weet te zingen.

De middag besteed aan het wassen van kleren, de aanschaf van een kilo mandarijntjes en het doen van een schoonheidsslaapje. Daarna is er meer leeswerk om uit te vinden hoe men een Mauritaans visum kan verlengen, al ontbreekt elke recente informatie. Eerder ontstaat de indruk dat de reiziger in Mauritanië in een soort niemandsland terecht komt. “Mauritania was never supposed to be a country.”, aldus sprak Yousouf mij toe in Rabat.

De maaltijd bestaat vanavond uit een redelijke pizza en een groot bord salade. Helaas kan het in de afgelopen weken opgebouwde vitaminetekort niet hersteld worden met een aanval op vier blaadjes sla en wat schijfjes tomaat. Bij de groenteman sla ik anderhalve kilo bananen in. Je weet maar nooit, daar in die woestijn. Lig er om half één in.

[Show as slideshow]